انسان وقتی نعمتی را از دست داد قدر آن نعمت خدا را می‌فهمد، پیر که شد قدر جوانی را می‌داند. بیمار که شد قدر سلامتی را می‌داند، در جلسات و محافل چقدر سلام و علیک و دست دادن و روبوسی می‌کردیم، اما کرونا آمد و گفتند حتی فرزندت را در آغوش نگیر و از خانه هم بیرون نرو.

چقدر هستند کسانی که دوست دارند روزه بگیرند اما دکتر گفته روزه نگیر اما آرزوی روزه گرفتن دارند. پس باید قدر نعمت روزه‌داری را بدانیم. یکی از برکات روزه این است که اراده انسان تقویت می‌شود.

تنور شکم دم به دم تافتن
مصیبت بود روز نایافتن

انسانی که تابع شکم شد، بی اراده است، روزه برای تنظیم غذا نیست، وگرنه می‌شد در خواب روزه گرفت، می‌گوید باید در روز باشد، ببینی و نخوری، خانم خودت است اما سمتش نرو، نان برای خودت است اما نخور، غریضه می‌گوید بخور، وظیفه می‌گوید: نخور.

اولیای خدا می‌گویند: وقتی تشنه شدی، یاد تشنگی و گرسنگی قیامت باش، گرسنه شدی یاد فقرا باش، روزه تنها عبادتی است که پیدا نیست، نماز، حج، جهاد و... همه پیدا هستند، اما روزه تنها عبادتی است که پیدا نیست، روزه تمرین اراده است، روزه یاد فقرا و مساکین است.