دیک دیویس، شاعر و نویسنده‌ی انگلیسی و استاد ادبیات فارسی در دانشگاه اوهایو در کلمبوس، در مقدمه‌ای بر ترجمه انگلیسی رمان گاوخونی می‌نویسد:

رمان گاوخونی در نظر اول داستان ساده و روانی است که به شیوه‌ی آشنای انواع مشابه غربی روایت شده، اما سبک موجز و روان نویسنده همان‌قدر که به تاثیرگذیری او از ادبیات غرب مربوط می‌شود، مدیون آثار کلاسیک نثر کهن فارسی هم هست. نویسنده با جذب یک سنت بومی و یک سنت بیگانه و تلفیق آن دو با همدیگر به الگویی دست یافته است که خاص خود اوست. در این شاهکار موجز و از نظر ساختاری بی‌نقص و به‌شدت خوددارانه و کوبنده‌ی ادبیات مدرن ایران، تاثیرپذیری او را از منابع سنتی زبان فارسی شاید بتوان بهتر از هر چیزی با این جمله معروف باشو، شاعر ژاپنی، توضیح داد که می‌گوید: «پا جای پای شعرای قدیم نگذار. در پی آن چیزی باش که آن‌ها در پی‌اش بودند.»

گاوخونی داستان مرد جوانی است که از اصفهان به تهران آمده و به همراه دو نفر از دوستانش در خانه‌ای زندگی مشترک دارد. اما انگار که هنوز ذهنش جایی در زادگاهش اصفهان، لابه‌لای خاطرات و گذشته‌اش جا مانده است. او پدرش را از دست داده، اما هنوز در خواب و رویاهایی که برایمان بازگو می‌کند با پدرش ارتباط عمیقی دارد. انگار که نه پدر می‌خواهد فراموش شود، نه او قادر به فراموش کردن است. و به این شکل ارتباط آن دو به واسطه مقوله‌هایی چون خاطره، رویا و خواب حفظ می‌شود. حداقل می‌شود گفت که این مفاهیم، ابزارهایی هستند که راوی با تلاشی مذبوحانه دارد از آن‌ها جهت حفظ گذشته‌اش استفاده می‌کند. مگر غیر از این است که زمانی دستمان به گذشه‌مان نمی‌رسد به خاطراتمان چنگ می‌زنیم؟

ولی قدرت خاطره تا کجا می‌تواند پیش برود؟ و خاطرات خیالات انسان تا چه انداره می‌توانند در شکل‌گیری واقعیتی که در آن زیست می‌کنیم موثر واقع شوند؟

اینجا راوی در هر فصل، برایمان به بازگو کردن خواب‌هایش می‌پردازد و به مراتب ما را میان خواب و بیداری‌اش جابجا می‌کند. او آنقدر ما را مثل آونگی میان خاطرات زندگی‌اش و آنچه واقعیت دارد تاب می‌دهد که قدرت تشخیصمان پایین می‌آید و در نهایت از اینکه مرزی میان حقیقت و رویا قائل شویم عاجزیم.

کتاب در نگاه اول داستان خطی و ساده‌ای به نظر می‌آید که می‌توانیم حتی یک روزه آن را بخوانیم و لذت ببریم. ولی در واقع در عمق لایه‌های اساطیری و نمادین بسیاری دارد و با تمام شدنش تازه مخاطب را درگیر دنیای به ظاهر ساده خود می‌کند. می‌توان گفت رمان گاوخونی میل درونی انسان به جاودانگی است. ترس او از فراموش شدن و فراموش کردن. و ناتوانی بشر در مقابل بخش‌های ناخوداگاهش.

محور تمام داستان حولِ گاوخونی می‌چرخد و این باتلاق در تمام خواب‌های نقل شده حضور دارد. جایی که به قول پدر راوی، همه آب‌هایی که به تن ما مالیده به آنجا ریخته شده است. جایی که در نهایت همه‌چیز آنجا محبوس می‌شود. همانطور که راوی در باتلاق ذهن و خاطراتش گیر افتاده و تا مرز خفگی دارد فرو می‌رود.

بعضی اساطیر آب را نماد زندگی و تولد دوباره می‌دانند. مسیری به سوی ابدیت، جاودانگی و رستگاری. از طرفی هم در بعضی توضیحات باتلاق به خاطر راکد بودنش، نماد پوچی به خود گرفته است.

اینجا برای پسر فضای مبهمی است که از آن هراس دارد. تاریکی مطلقی که نمی‌تواند از آن معنایی بیرون بکشد و خود را در آن گم شده و رو به زوال حس می‌کند. این در حالی است که همان باتلاق برای پدر معنای کاملا متفاوتی دارد. او آزادانه خود را به دست این آب می‌سپارد، با کله وسط آن شیرجه می‌زند و در آن آبتنی می‌کند. گویی جاودانگی رازش را با پدر در میان گذاشته است، که به این راحتی پس از مرگ، آنچنان حضور قاطعی به خود می‌گیرد.

نمی‌توان قاطعانه به گاوخونی معنای مجزایی داد. اما این باتلاق هرچه باشد، آن مفهومی است که پسر نتوانسته بر آن فائق یابد. در حالی که پدر آن را بالغانه در خود حل کرده است. اما زاینده رود و باتلاق گاوخونی‌اش با این رو تعبیر متفاوت از سوی پدر و پسر، حامل این پیام است که زندگی همانقدر که می‌تواند زاینده باشد، همانقدر هم زوالگر است و انتهایش تو را به نابودی می‌کشاند. می‌تواند به تو زندگی جاودانه ببخشد، و یا تو را با نیروی مکشِ بی‌رحمانه‌ای تا گردن به سمت نابودی فرو ببرد.

رمان گاوخون قصه‌ی فقدان و حضور است. جدال دائمی ذهن برای مرز قائل شدن بین واقعیت و خیال. میان دست و پا زدن و غرق شدن در تاریکی زوال تا ابد، یا گردن بالا کشیدن و گام براشتن در رستگاریِ ابدیت.

از روی کتاب گاوخونی نیز اقتباسی سینمایی با کارگردانی بهروز افخمی در سال ۱۳۸۱ ساخته شده است. این فیلم در سال ۲۰۰۵ میلادی، جایزه اصلی جشنواره فیلم سئول را از آن خود کرد.